Kemal Ramujkić /1947-2019/ Slikar čarolije zelenila svetlosti i sunca
Tiho kao što je i slikao posvećeničkim mirom, napustio nas je Kemal Ramujkić u svojoj 72 godini života. Rođen je u Podgorici, školovao se u Herceg Novom gde je završio srednju umetničku školu a potom u Beogradu gde je 1971 god. završio Akademiju likovnih umetnosti i postdiplomske studije 1973. god. u kojem je nastavio svoj život i rad, radeći i kao profesor crtanja i slikanja u Centru za likovno obrazovanje u Beogradu /Šumatovačka/, a potom i na Državnom univerzitetu u Novom Pazaru, kao i gostujući profesor po pozivu na ,,The animation workshop school ” u Viborgu, u Danskoj.
Kemal Ramujkić je stupio na likovnu scenu 70-ih godina koje su u znaku neoromantičarske obnove klasične slike. To su godine u znaku specifične vremenske, generacijske i poetske situacije naše savremene likovne umetnosti koje su proticale u znaku ,,novog romantizma’’ koji je celu jednu generaciju usmerio ka istraživanju tajanstvenih prostora slike na sintezi smisla slikanja i smisla življenja kao takvog. Tokom proteklih decenija oformio je jasnu slikarsku poetiku, prepoznatljivu po svom sanjarsko-poetskom duhu, okupanu čarolijom svetlosti i prožetu svekolikim mirom zelenila obasjanog suncem. Iza ovakvog mizanscena otkriva se simbolička struktura dela, vera u smisao čina slikanja i crtanja te postojanja slike i crteža kao tvorevine onih unutarnjih kategorija duha kojim se teži nekim dubljim izmirenjima i sintezama. Njegova slika je sva u znaku nekakvih potisnutih emocionalnih slojeva, sećanja i najranijih iskustava. Predmetno-simbolički svet ukazuje na ,,drugu” stranu iskustva u kojem se naslućuju i otkrivaju nedostupni prostori podsvesti, snova i poetizovane fantastike. Kao posledica ovog poetskog koda je rastočenost oblika i utapanje njegove predmetne materijalnosti u materijalnost drugačijeg kova – samu pikturalnost boje i razložene svetlosti postimpresionističkih shvatanja i iskustava.
Njegovo slikarstvo ukazuje na neposrednu vezu sa svojim izvorištem, mediteranskim ambijentom kontinentalnog pojasa Crne Gore, i na mikro prostor jednog zanimljivog grada, Podgorice, čiji se kulturni i civilizacijski slojevi mogu, tek, dublje upoznati, ako se prođe kroz već zapuštene podgoričke bašte, ograđene rustičnim kamenim zidovima, u senci krošnji, svojevrsnih slojeva Ramujkićeve slikarske poetike nastanjene svetom sećanja, sna i spokojstva, potiskivanih i ponovo oživljavanih njegovim genetskim predodređenostima. Vremenom će se ove mediteranske atmosfere stopiti sa beogradskim motivima kapija i cvetnih balkona sugerišući pomereni svet osunčane i rascvetale Arkadije koja treperi sva u opojnoj čulnosti.
Ovi tonovi puni opojnih mirisa kao da su nedavnom izložbom u galeriji ULUS-a sugerisali drugačije tonove pred metafizičkom zapitanošću teme koju su obrađivali. Umetnik je zastao pred Beklinovom slikom ,,Ostrvo mrtvih’’, koja ga je podsećala na slično ostrvo u Herceg Novom za vreme srednjoškolskih dana ukazujući da je magija Beklinove slike nestala kada ju je u nekoj kafani video u formi goblena. Ovo svedočanstvo sada otkriva drugu stranu arkadijske čulnosti na slikama Kemala Ramujkića, onu mračnu i zagenetnu zapitanost pred metafizikom prolaznosti koja govori da pejzaž nije samo slika predela već prvenstveno duha samog umetnika. Ramujkićevi čempresi, danas, upućuju na vezu romantičnog povezanog sa fantastičnim a njihov tako izraziti vertikalizam dosežući do sunca sugeriše dugo potiskivanu misao o onostranom. U našoj svesti Ramujkićevo slikarstvo vezivaće horizonte mediterana i Beograda i sećanje na jednu slikarsku generaciju poetskih usmerenja koja je verovala u moć slike i poeziju slikanja kao romantičarskog i egzistencijalnog čina.
Mehmed Slezović / 15.5. 2019/
